"Bycie artystką i bycie matką to są rzeczy takie..., masz pewne przywileje, ale nie jest to uważane za poważne. (...) Człowiek raczej musi mieć sukces, konkretną pracę i wtedy społeczeństwo to nagradza, masz prestiż społeczny, dobrze się z tym czujesz. Dlatego ciężko jest być po prostu mamą." 

"Ja w tym wszystkim strasznie nie cierpiałam. To było takie zaskoczenie, które było takim pokłosiem straszenia macierzyństwem (...). A potem się okazywało, że on po prostu jest super młodym małym człowiekiem (...) i to jest naprawdę niesamowite współtowarzyszyć mu w tym wszystkim."

"Nie ma pomników gospodyni domowej. Nie ma ulic, które nazwę wzięły od nazwisk wybitnych, wspaniałych kobiet, które (...) poświęciły się, które spełniły się, wyżyły się w swojej roli jako matka w domu." 

Żeby zadbać o swoją rodzinę, to ja muszę zadbać najpierw o siebie. A żeby zadbać o siebie, to ja muszę wiedzieć, czego chcę. Czy to, czego chcę, to jest to, czego chce ode mnie matka, mój ojciec, mój partner, czy to jest to, czego ja naprawdę chcę.

"Gdyby sejm był obsadzony wyłącznie pięćdziesięcioletnimi mężczyznami, to byłaby cały czas ta sama perspektywa. A jeszcze jak wszyscy będą z wielkich miast, to już w ogóle o wielu rzeczach się nie będzie myślało. Różnorodność jest ogromną wartością."

"Ja to wszystko postrzegam jako splot artystyczny. Dzieci są częścią ciebie i one są szalenie ważne w procesie tworzenia. Ja, podejrzewam, robiłabym zupełnie inne filmy, gdyby ich nie było. Każde przeżycie związane z dziećmi (...) napędza mnie do jakiejś nowej rzeczy."

Jak macierzyństwo może zmienić perspektywę? Czego nie dadzą sobie odebrać współcześni ojcowie? Czym może być wczesne macierzyństwo w życiu kobiety artystki?

"Nigdy nie powiem kobiecie, która ma jedno dziecko: „Co ty tam wiesz”. Nigdy czegoś takiego nie zrobię dlatego, że to jest tak osobnicze doświadczenie, nie do porównania z cudzym. Zawsze jestem ciekawa, jak to u kogoś wygląda."

"Jak każdej mamie wydawało mi się, że ja wiem wszystko i że to będzie zupełnie inaczej niż moi rodzice robili. A potem się po prostu zderzamy z tymi istotkami, które (...) mają inne zdanie i zazwyczaj w tym czasie, kiedy my chcemy, żeby coś zrobily, one chcą czegoś zupełnie innego."

"To jest taka naturalna kolej rzeczy. Kobieta wychodzi za mąż, rodzi dziecko. Po prostu. Wydaje mi się, że nie ma tutaj innej ścieżki i nie dyskutuje się o tym jakoś szczególnie dużo, tak jak w dużych miastach."

"Jest dom, jest praca zawodowa, jest bycie mamą, natomiast ta przestrzeń na bycie sobą (...) jest bardzo mała. To jest największy koszt i ja ten koszt też zapłaciłam. Ostatnio zdałam sobie sprawę, że to jest ważne i że to daje taką dużą energię do pracy i bardzo tego pilnuję."

"Gdy mówiłam, że mam dzieci, to zaczynałam być traktowana jak osoba dorosła, poważna i zawsze szukałam tego momentu kiedy będę mogla to zakomunikować (...). Jeżeli radzę sobie z dwójką dzieci, to znaczy, że poradzę sobie z innymi trudnymi sprawami."

"Myślę, że posiadanie dzieci wpływa na dalszą optykę. Ja nie myślę o tym, jak chciałabym, żeby ten świat wokół mnie wyglądał za 5 lat, tylko ja myślę o tym, w jakim świecie będą żyły moje dzieci, co dla nich jest ważne."
 

Czym różni się podejście do rodzicielstwa teraz i w PRLu? W jaki sposób dzieci pomagają budować więzi między dorosłymi? Praca na uczelni, czy może polityka? Co jest łatwiejsze do pogodzenia z rodzicielstwem?

Skąd czerpać energię do działalności społecznej będąc mamą? Jak znaleźć sobie ogródek w centrum miasta? Czym wspólne działanie różni się od wspólnych imprez?

Bez ojców każda odpowiedź na pytanie, jak to możliwe, by połączyć macierzyństwo ze sferą zawodową, szczególnie tak wymagającą, jak sfera działalności społecznej, politycznej, czy artystycznej, byłaby niepełna. Ojcostwo! To dopiero jest studnia niezgłębionych tematów i wątków.